گاهی اوقات تحت تاثیر شرایط خاصی قرار می گیریم و دلمان میخواهد که از کوره در برویم.داد و هوار کنیم و عصبانیت و خشم خود را به گونه ای نشان بدهیم.اما همیشه بعد از خشم و عصبانیت ، ندامت و پشیمانی خود را به شکل برجسته ای به ما نشان میدهد.
احساسی که در هنگام بوجود آمدن خشم در ما احساس میشود شبیه احساس حقارت است. شخصی که تحمل و توان پذیرش سخنی را ندارد از کوره در می رود زیرا آن سخنان بسیار سنگین تر از دوش او هستند او نمی تواند سنگینی آن سخنان را تحمل کند و برای اینکه اذیت نشود ، عصبی شده و خشم خود را بروز میدهد تا آن سنگینی خاتمه پیدا کند و او رها بشود
صبر و بردباری با تمرین به دست می آید. با کمی تغییر نگرش ایجاد میشود. باید خودتان را بزرگ بدانید. باید خودتان را ( حتی شده در ذهن خودتان و به باور خودتان ) آدمی با تحمل و پر قدرت تصور کنید. وقتی کسی سخنی میگوید که شما احساس می کنید این سخنان ممکن است به شدت به ضرر شما تمام بشود ،به جای اینکه با خشم و عصبانیت جلوی پیشرفت کار او را بگیرید ، با آرامش و متقاعد کردن او با حوصله و نرمش او را از این کار منصرف کنید.
گاهی اوقات ما تصور می کنیم طرف مقابل ما قصد تخریب ما را دارد.( دانسته یا ندانسته) پس بدبینی هم یکی دیگر از عوامل خشم و عصبانیت است. مثبت اندیشی و خوش بین بودن و امیدوار بودن به آینده به خاطر اینکه خدایی هست که جهان را مدیریت میکند، کمی شما را آرام خواهد نمود.
یکی دیگر از علل نداشتن صبر و آرامش و از کوره در رفتن ،نداشتن آگاهی و اطلاعات لازم پیرامون موضوعی است که باعث خشم و عصبانیت شما شده است.
اگر اطلاعات شما در مورد موضوعی که درحال بحث هستید کافی و دقیق باشد ، با لبخندی به آن بحث خاتمه خواهید داد. زیرا اطمینان دارید که این موضوعی که آن شخص درحال مطرح کردن آن است هیچ مشکلی برای شما بوجود نمی آورد. پس خونسرد خواهید بود و نگرانی از شما دور میشود.
کوتاه بیایید. اگر هنگام صحبت کردن احساس کردید که در آن زمینه خاص که مورد گفتگو است اطلاعات لازم را ندارید کوتاه بیایید و قبول کنید که دانسته هایتان محدود است. اعتراف کنید. با شجاعت تمام بگویید متاسفانه من در این زمینه اطلاعات کافی ندارم. اعتراف کردن به ندانستن ، بزرگترین شجاعت است.